«Τις άκρες, όπως πάντα;»
«Βασικά... όχι. Μακρύ καρέ.»
Κάπως έτσι για πρώτη φορά στα, τουλάχιστον, 7 χρόνια άφησα την κομμώτριά μου με ανοιχτό το στόμα. Ήταν κάτι που σκεφτόμουν πολύ καιρό,αλλά ποτέ δεν έβρισκα το θάρρος να το κάνω, καθότι οι αλλαγές (σε όλα τα επίπεδα) με φοβίζουν.
Βρίσκομαι ακόμα στη διαδικασία προσαρμογής, όπου πειραματίζομαι τι μπορώ ή δεν μπορώ πλέον να κάνω. Έχω αρχίσει ήδη να το συνηθίζω, και εκτιμώ τόσο πολύ ότι δε σπαταλώ τουλάχιστον μία ολόκληρη ώρα για να στεγνώσω και να ισιώσω ή να κάνω μπούκλες τα μαλλιά μου πια.
Εάν είσαι και εσύ στο δίλημμα, προτείνω να το κάνεις. Είναι απελευθερωτικό!
x
Posts
Με γεια!!Και μόνο από τη φωτογραφία πιστεύω πως σου πάνε πολύ!!
ReplyDeleteΒάσια μου, ευχαριστώ πολύ! :)
Delete